In de jaren dertig van de achttiende eeuw werd een document opgesteld over de ‘Voordeelen die de Stad van Amsterdam treckt van de colonie van Suriname’. Hierin beargumenteerde de auteurs waarom Amsterdam de kolonie Suriname en de vaart op en naar Amsterdam moesten handhaven en beschermen. De conclusie was toen dat vrijwel iedereen ‘een stuck broodt aan deze kolonie’ verdiende.
In de stad verdienden een verscheidenheid aan beroepen, op allemaal hun eigen manier, aan de kolonie. Beroepen die hieronder vielen waren bijvoorbeeld zeilmakers, scheepsbeschuitbakkers, kruideniers, schilders, boter- en kaashandelaren, vettewariën (verkopers van olie en kaarsen) en stokviskopers. Zo verdienden de mensen in Amsterdam aan het bouwen en bevoorraden van de schepen die naar Suriname vertrokken of juist aan het verkopen van de producten in de stad zelf. Johannes Heukensfeldt was een van die mensen.
Daarbij kwam ook nog eens de hoge winst uit suiker, koffie en cacao. Jaarlijks leverden 35 schepen Amsterdam een opbrengst van 28 tonnen goud en 40.754 gulden op voor deze drie producten. Deze winst werd per product beschreven, namelijk in guldens aan suiker 1.575.000, -, koffie 1.200.000, - en cacao 65.754, -. Dit bracht het totaal tot 2.840.754 gulden. Het grootste gedeelte van de 230 à 240 liter aan suiker werd verkocht en geraffineerd in Amsterdam. Dit leidde tot een grote opkomst van suikerraffinaderijen in de stad. Alles bij elkaar opgeteld zorgde voor genoeg redenen om de handel op Suriname te beschermen.
Klik onderaan deze pagina onder het kopje 'Beschikbare tools' op 'Transcripties' om de letterlijke transcriptie van dit document te lezen.
