Na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 verhuisden er veel Surinaamse gezinnen naar Nederland, waaronder ook Amsterdam. Een speciale afdeling van de Gemeente Amsterdam was verantwoordelijk voor het toewijzen van woningen voor buitenlandse werknemers en hun eventuele gezinnen. Deze afdeling voerde niet altijd een even eerlijk beleid. Veel verschillende wijken in Amsterdam werden op basis van een ‘spreidingswet’ uitgesloten voor mensen van een niet Nederlandse afkomst. Deze ‘spreidingswet’ had als doel om concentraties van migranten te voorkomen en de kans op integratie te verhogen. In Amsterdamse straten mocht per portiek niet meer dan één gezin wonen van een etnische minderheid. Dit beleid maakte het erg lastig voor families van niet Nederlandse afkomst om aan goed onderdak te komen. Wat vindt jij van dit soort beleid?
In de publicatie ‘Zwartboek “gesloten wijken”’ uit 1978 wordt uitgebreid uitgelegd hoe deze spreidingswet werd toegepast en wat voor invloed dit had op de Surinaamse migranten. In het document lees je hoe Surinaamse gezinnen werden uitgesloten van bepaalde woningen waardoor zij soms langer in pensions moesten blijven. Veel van deze pensions waren overbevolkt en niet in leefbare condities. Op bladzijde 4 kan je een gesprek lezen dat plaatsvond in de Gemeenteraad. Hier zie je precies welke wijken werden uitgesloten voor gezinnen van niet Nederlandse afkomst. Kijk ook naar de plattegrond op de pagina erna, daar worden deze wijken goed uitgelicht. Herken jij een van deze wijken?
Meer weten hierover? Lees hier verder.
