Stadsbranden
In de middeleeuwen behoorde de angst voor een stadsbrand tot het dagelijks leven van Amsterdammers. Destijds waren de meeste huizen van hout gemaakt. Als er ergens brand uitbrak, was er daarom vaak een grote kans dat ook de huizen in de omgeving in vlammen op zouden gaan. Er bestonden namelijk nog geen brandspuiten om het vuur mee te doven. Ook het blussen met emmertjes water uit de Amstel of een andere nabijgelegen gracht was meestal onvoldoende.
Als gevolg hiervan ging bij een stadsbrand in 1421 ongeveer een-derde van de stad in vlammen op. In 1452 werd zelfs twee-derde van de stad verwoest. Na deze grote stadsbranden besloot het stadsbestuur dat voortaan alle huizen van steen moesten worden gebouwd. Daarnaast werden rieten daken verboden.
Tot de volgende stadsbrand
Op 20 april 1384 huurde Albert Dier een huis en erf aan de Warmoesstraat tegen een jaarlijks rentetarief van '14 oude Frankrijkse schild.' Hij huurde dit pand en perceel van Voppe Floriszoon. De huurovereenkomst zou geldig zijn 'tot de volgende stadsbrand.' Op deze afbeelding is de oorkonde van deze overeenkomst te zien.
Bij een eventuele volgende stadsbrand bestond er een kans dat de woning zou verbranden. Het was echter ook mogelijk dat het huis de vuurzee zou overleven. In dat geval zou de woningsituatie in de stad compleet veranderd zijn. Zo zou door de stadsbrand een deel van de inwoners dakloos zijn geworden. De eigenaren konden dan een hogere huur eisen of moesten er noodgedwongen zelf gaan wonen.
Gasthuisarchieven
Deze oorkonde behoort tot de Gasthuisarchieven. In dit archief zijn verschillende middeleeuwse archiefstukken te vinden van de drie oudste gasthuizen van Amsterdam (het Oude Gasthuis, het Sint Pieters Gasthuis en het Onze Lieve Vrouwegasthuis) en van twee nonnenkloosters (het Oude en Nieuwe Nonnenklooster).
